Ssst
Stilte.
Het is niet meteen waar je aan denkt als je naar een volksbuurt in Antwerpen verhuist.
Dat is het ook niet helemáál.
De geluiden die ons in de tuin van onze nieuwe huis op Het Kiel opvallen zijn de volgende:
- koerende duiven
- het ruisen van de populieren bij de buren
- het geplons van buurjongetjes in een opblaaszwembadje
- het gezoem van de bijtjes tussen de lavendelstruikjes in onze tuin
"Het lijkt hier godver*** bijna 'den buiten'", vat mijn vrouw het samen.
De aandachtswijk (zo heet ze officieel op de papieren die we bij de notaris tekenden) waarnaar we verhuisd zijn, klinkt meer als de provence dan de bronx.
Of hebben we gewoon geluk met onze fantastische buren?
Ok, de buurvrouw heeft minstens 7 honden, maar als er eentje zijn mond opendoet, klinkt het in sappig Antwerps: "Haddik nie gezee da ge moest zwijgen! Die oren ston er bij eu oek allien mor op as versiering ee"
Enkel om het uur wordt de stilte even verstoord.
Eén of ander kerkje in de buurt luidt dan de klokken.
Maar ook dat in stijl.
Geen gebim en gebam.
Maar een zacht getingeltangel.
Als het muziekdoosje van de wijk dat afgaat.
Zijn we pas verhuisde positivo's?
Vast wel.
Ik wil het hier héél luid van de daken schreeuwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten