Het Kiel Blogt

Wijkkrant

De nieuwe editie van "Kielse Klanken" -de wijkkrant van Nova- is uit.
Maar voor wie niet op het Kiel woont, of gewoon nog niet in zijn brievenbus heeft gekeken: dit is mijn bijdrage voor deze maand.

Delicakiel

“Nog een koekje?”
Zo deed ze het vroeger.
Maar de vrouw achter de toog bij bakkerij Gosse en mijn dochter hebben –drie maanden na onze verhuis naar het Kiel- al geen woorden meer nodig om elkaar te begrijpen.
Zij rammelt even met haar blikken doos vol “petitbeurrekes” en mijn dochter tovert één van haar vertederendste glimlachjes tevoorschijn.
“Die kan zóóó schoon lachen hé!”.
En ook al zegt de bakkersvrouw dat élke keer, ík geloof haar.
En mijn dochter –haar mond na één seconde al propvol koek- óók.
Misschien zijn het gewoon de slimme trucs van een zelfstandige.
Maar zelfs dan –én néé: ik wil dat niet geloven- vind ik het nog heerlijk.
Het is een persoonlijke band met winkeliers die je in al die hippe wijken van Antwerpen tevergeefs gaat zoeken.
Of dacht u dat ze bij Foodmakers, Le Pain Quotidien of Exki ook met gratis petitbeurrekes zwaaien?

Maar goed: vriendelijkheid proef je niet.
En al die experts kunnen zich toch niet vergissen?
Want als er culinaire overzichten gemaakt worden van Antwerpen –zoals het gratis magazine zone03 onlangs nog deed- dan wordt het Kiel nooit genoemd, maar wel wijken als het Zuid, Zurenborg of het Eilandje.
Ook ik dacht dat het Kiel niet veel meer te bieden had dan goedkope pittazaken en de Wibra.
Maar ik vergiste me al even erg als al die experts.
Deze wijk is een delicatessenparadijs dat zich alleen verdomd goed kan vermommen.

Neem nu bakkerij Gosse: waar ze niet alleen vriendelijk zijn, maar ook fantastische minitaartjes verkopen.
“Tarteletjes” heten die dingen en zelfs de burgemeester komt er elke zondag voor in de rij staan.
Maar probeert u 50 meter verder vooral ook de koekjes van de Marokkaanse bakkerij Zahnoun.
Heerlijk kleverig, met amandelen of pistache.
Ik heb Zahnoun gevraagd of de lekkernij een naam heeft.
Dat was zo.
Maar alleen in het Arabisch en –godzijdank voor ons beiden- ondernam hij geen poging om me die term te laten uitspreken.
Naamloos smaken die koekjes overigens even zalig.
Maar geen koekjes zonder koffie.
De oplossing vind u óók in de Abdijstraat en heet “Roodhooft”.
Een winkel die er al een eeuw hetzelfde uitziet.
En die –wat wil je na honderd jaar- ook écht koffie ademt.
Een winkel waar in het centrum van Antwerpen rijen toeristen zouden staan aanschuiven.
Maar waar je hier op het Kiel gewoon heerlijk rustig in je eentje jouw favoriete koffiebonen vers laat malen.
En dan is er nog het fantastische vlees van beenhouwerij Hoskens, de sappige kippen van Hermans of de kraakverse én spotgoedkope kruiden van die Turkse groentewinkel waar ik elke keer de naam van vergeet.

Vreemd genoeg beseffen de winkeliers zelf helemaal niet hoe uniék ze wel zijn.
Ze lijken –de winkeliersvereniging op kop- vooral “de Meir” in het klein te willen zijn.
Dus moet de Abdijstraat óók haar halloweenwedstrijd hebben.
En wordt de straat letterlijk bedolven onder de kerstbomen.
Mooi is het niet, maar het zijn er mínstens evenveel als op de Meir.
En om het écht af te maken, worden ze “versierd” met strikken van aluminiumfolie.

Beste handelaren: stop daarmee.
Het kost geld, het is lelijk, en het helpt jullie geen zier vooruit.
Wat dan wel?
Nodig een chefkok uit om te komen shoppen op het Kiel.
(met minder dan Pierre Wynants van de “Comme chez Soi” hoeven we geen genoegen te nemen, maar kom: die hippe Jeroen Meus van VTM of John Verbeeck van ATV zijn ook ok)
Laat hem met de delicatessen die hij hier vindt –van de Marokkaanse visboer tot de Vlaamse patissier- aan de slag gaan.
En nodig dán de wereldpers uit –we beginnen bij zone03- om te laten zien hoe verschríkkelijk lekker het Kiel wel is.