Racist
Op algemeen verzoek ... mijn meest recente column die momenteel in de wijkkrant staat.
Mijn dochter is een racist.
Net als al die andere snoezige kleuters van haar klasje trouwens.
Niet dat je het op het eerste zicht zou zeggen.
Ze is nu vijf en zit in een buurtschooltje op het Kiel met een hele resem nationaliteiten.
Flink wat Marokkaanse en Turkse kindjes, maar toch ook zeker een kwart “Vlaamse” kleuters.
Dat gaat prima.
Fantastische juffen, leuke sfeer in de klas en als je mijn dochter vraagt hoeveel kindjes met een andere kleur er in haar klas zitten, haalt ze onbegrijpend de schouders op.
Maar vraag haar wie ze voor haar verjaardagsfeestje wil uitnodigen, en ze blijkt een feilloze “ras detector” te hebben.
Geen Ikram, Moussa, Soukaina of Razek.
Wel Hanne, Rube, Sam en Jitte.
“En Honorita mag die niet komen? Daar speel je toch ook af en toe mee?”
Maar ze is onvermurwbaar in haar ‘eigen kleuters eerst’ houding.
Dat eerste verjaardagsfeestje vreesde ik nog dat het aan mijn dochter lag.
Maar ik zie net hetzelfde op de andere verjaardagsfeestjes.
Altijd hetzelfde groepje blondje kinderkopjes.
(mijn vrouw zegt zich op één feestje één allochtoon kindje te herinneren … de uitzondering die de regel bevestigt)
Nochtans zijn het bijna allemaal ouders die “Zonder-haat-straat”-affiches uithangen.
En die er uitzien alsof ze eerder links dan extreemrechts zouden stemmen.
Aan de “overkant” gebeurt trouwens net hetzelfde.
Mijn dochter is nog niet één keer uitgenodigd door Ali of Naïma.
Geen idee hoe dat komt.
Ik kan het ook niet vragen.
Want net zoals de kleuters klitten ook de ouders aan de schoolpoort bij elkaar.
Ik ken Jan, Simon en Kris, maar weet zelfs niet of die andere papa’s Mohammed heten.
Natuurlijk is mijn dochter geen racist.
Maar tegelijkertijd: “multicultureel” is zoveel makkelijker op de poster dan in het echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten