Het Kiel Blogt

slapstick op 't Kiel

Als u vorige zaterdag iemand verdwaasd door de straten zag lopen op het Kiel met een groene trui in zijn hand: dat was ik.
Mijn namiddagje slapstick startte nochtans heel normaal.

Mijn vrouw moest werken, dus ging ik samen met mijn dochtertje maar wat shoppen in den Tir.
In Jack & Jones zag ik een leuke groene hoodie (voor wie minder vaak gaat shoppen: da's zo'n trui met een kapje).
Maar omdat het druk was aan de paskamers, er geen spiegels ín de winkel hingen, en ik mijn dochter in haar buggie bij had, besloot ik om de trui niet eerst te passen.
De redenering: als die L nog een maatje te krap blijkt, kom ik gewoon later ruilen.

Thuisgekomen: meteen trui gepast.
Spiegel zei: ruilen voor een XL.
Maar in de plastic zak vond ik het kasticketje niet meer.
Na ook de buggie en mijn broekzakken leeggehaald te hebben, kom ik tot de conclusie dat ik het écht kwijt ben.
Shit!
Laat ik dus maar zo snel mogelijk terug naar de winkel gaan in de hoop dat de verkoopster me herkent en ik tóch mag ruilen.
Ik steek de plastic zak terug in het opbergvakje van de buggie.
Net voor ik wil buitenstappen, zie ik dat de lucht erg dreigend oogt en prop ik ook de regencover voor de buggie nog in het opbergvakje.
Dan stap ik buiten en sla ik de deur achter me dicht.

Shit!
Sleutel niet bij.
Die zat in mijn broekzak.
Waar het kasticketje niet in zat.
En nu ook geen sleutel meer.
Godzijdank heb ik mijn autosleutel nog wel, en hebben mijn ouders in Wijnegem een reservesleutel voor het huis.
Die ga ik dus straks halen.
Maar eerst snel even naar die winkel om te ruilen.
Pas wanneer ik daar al bijna voor de deur sta, besef ik dat ik óók de plastic zak met de trui vergeten ben.
Want die had ik eruit gehaald om de regencover in de buggie te proppen.
Shit!

En als ik dan eindelijk in de auto onderweg ben naar Wijnegem, gaat het ook nog eens gigantisch gieten op de Ring.
Ik vrees dat het verloren kasticketje straks óók nog eens leidt tot een perte-totale, maar dat gebeurt niet.
In de plaats daarvan kom ik in een gigantische file in Wijnegem terecht.
Want mijn ouders wonen vlakbij nóg zo'n shoppingcenter.

In totaal pas twee uur later sta ik éindelijk terug voor de verkoopster van Jack & Jones.
"Ai, ai, ai", zegt die. "Geen kasticketje meer. Tsja … DA'S lastig."
Maar ze plooit nadat ik ze mijn slapstick namiddagje vertel (tsja: soms moet een mens nu eenmaal op de knieën durven gaan).

Leve de meisjes van Jack & Jones dus.
En leve mijn groene XL hoodie.

Ps:
Reactie van mijn vrouw: "Als die trui nu maar niet krimpt in de was"