hel en wafels
Ik heb de hel gezien vandaag.
Net voorbij de grens van het Kiel.
Voor één keer was de hel op zondag open.
Er waren zoveel zieltjes dat zelfs het vagevuur -zeg maar gerust de parking van de hel- helemaal vol stond.
Het was zo druk dat we zelfs moesten aanschuiven voor de gapende mond van de hel (of de draaideur zo u wil).
Waarna we in één lange schuifelende processie langs al die producten met duivelse namen stapten, en voorbij die vreemde balvormige dingen die de demonen er in hun mond proppen.
De reden dat we op zondag naar de hel trokken waren de zwevende boekenplanken die de duivel ons er vorige keer had aangesmeerd.
Maar die bij ons thuis net vooral naar beneden wilden tuimelen (toegeven: ik ben geen tovenaar met klopboor en vijzen, maar toch ...)
Dus kozen we dit keer voor een kast die het absolute tegengestelde is van de zwevende plank. Je kan ze gewoon horizontaal op de grond leggen.
(mijn dochter vindt dát pas een echt duivelskunstje: een boekenkast waar ze ook op kan gaan zitten)
Na onze avonturen in de hel -uiteraard paste de behekste doos weer net niet in de koffer- was het heerlijk bekomen in het paradijs van het Kiel.
Of zo leek tearoom Napolitain en haar kinderijsjes en wafels toch voor deze ene keer.
